به يك لب‌خند تو دنيا خوش است

من نه بر قلم كه بر قلبم مي‌نويسم:

مرا به عاشقانه‌هاي‌ام...نوك به نوكانه‌ام...مرا به خوش‌باشي‌هاي شبانه‌ام...مرا دم به خم‌خم دم‌دمانه‌ام...مرا به عاشقي‌هاي عاشقانه‌ام...مرا به گه‌گاه رنجيده از فرياد به يغما رفته‌‌ام...مرا به گه‌گاه خسته از خوش‌خيالي‌ام...مرا خوش‌است به خويش بودن‌ام...

مرا به تريج نخ‌كش قباي‌ حضرات كه كار ني‌ست...هست؟