خا-طُرّه

یک دشت وسیع...یک قیافه‌ی خسته و آفتاب سوخته...صدای نرم و آرام «بانجو / ماندولين» ته دلمُ خالی می‌کنه...صدای نرم سم‌کوبه‌ها نزدیک و نزديک‌تر می‌شه...آن سبیل‌های دوست داشتنی...خدایا...من اگه عاشق آمریکا شده‌ام فقط به‌خاطر گل روی پت گرت بوده...و اگه عاشق سینمای آمریکا هستم برای گل روی پت گرت بوده...عاشق اون سبیل‌های پت گرت كه خودم روزگاری شبیه‌اشُ داشتم...حس خوبی دست می‌ده وقتی leather on my pants ...با آن بالاپاپوش‌های بلند که به قول سرجیو لئونه واسه سفرهای طولانی روی اسب و dust proof است...حال خوبی به آدم دست می‌ده وقتی قرچ ، roll می‌کنی...پت بی‌که به سوژه نگاه کنه یه گوله وسط پیشونی‌ش می‌کاره.


یک اعتراف:

فقط به یه دلیل آهنگ Emrah رو گذاشتم تا نشون بدم حس این پت گرت‌اي در همون intro آهنگه...

یکی به من یاد بده چه‌جور حرف بزنم.

.
.
.
Bela Fleck and the Flecktones / Sleeping Dogs Lie