اعدام؛ ریشه کنی جرم یا مجرم؟

عدم آموزش کار جمعی در کودکی، بزرگسالانی خود رای و خودسر را به دنبال خواهد داشت. مشارکت ندادن آنها در فعالیت ها و رقم زدن سرنوشتشان، افرادی بی خاصیت خواهد آفرید که بود و نبودشان چندان تفاوتی برای خود و جامعه نخواهد داشت. نظرخواهی از آنان نیز به همان موضوعات کلیشه ای چون علم بهتر است یا ثروت که نسل اندر نسل به همین صورت تکرار شده محدود می گردد. سیستم آموزشی حتی قدرت و انعطاف این را ندارد که این کلیشه ها را تغییر دهد و توجه آنها را به موضوعاتی چون محیط زیست يا مثلاً رعایت قانون سوق دهد. مدارس ما دانش آموزان را باسواد می کند بدون آنکه این سواد به تنهایی تاثیر خاصی بر زندگی آینده آنها و ورودشان به جامعه داشته باشد. بهداشت جنسی و نحوه آگاه سازی دانش آموزان از شرایط و مسائل دوران بلوغ و شیوه رفتار جنسی از کوتاهی های غیر قابل بخشش سیستم آموزشی است. آپارات، ویدیو، سی دی، بلوتوث امکان تماشای فیلم هایی با موضوعات مسائل جنسی که در ایران مستهجن نامیده می شود برای زیر، در آستانه و بالای سن بلوغ را فراهم کرده و می کند. امروزه به مدد سهولت دراستفاده از سی دی و بلوتوث، معمولا دانش آموزان زیر سن بلوغ چنین فیلم هایی را دیده اند. بی آنکه از شیوه رفتار و بهداشت جنسی اطلاعی داشته باشند. معمولا صحبت هایی بین خودشان است که ارزش علمی ندارد و به صورت ذوقی و شایعه وار ساخته و گسترش می یابد. آن زمان که محدودیت بسیار بیش از امروز بود لواط در سنین بلوغ بیشتر بود تا امروزه که رابطه با جنس مخالف تسهیل شده است. ما بزرگ ترها با به کارگیری واژه بی معنی "قبح" خودمان را راحت کرده و می کنیم. برای اینکه قبح عملی نریزد چون کبک سرمان را زیر برف کرده ایم.