i VOTE

چه حالی کردم وقتی مناظره‌ی ایستاده‌ی stand up comedy-‌وار اوباما و مک‌کین را می‌دیدم. من هم ولو افتاده بودم یک‌ور و سپاس به زاویه‌های خنثای دوربین صدای آمریکا می‌فرستادم و از طرفی متناوب زاویه دوربین‌های الجزیره را هم چک می‌کردم. زاویه دوربین غالب این شبکه، از پهلوی چپ مک کین بود و مک‌کین را وقتی اوباما حرف می‌زد لابه‌لای کاغذهای‌اش نشان می‌داد. زاویه‌ی تخت و خنثی و برش زده‌ی صدای آمریکا در دو قاب چسبانده و full shot مماس بر هم کرده بودشان. و از نکات جالب این‌که در این زاویه‌ی تخت از روبه‌رو وقتی اوباما رو‌به‌رو به مک کین می‌گفت، مجری اشاره کرد: به من نگو به مک‌کین جان بگو.

پوزخندهای اوباما مثل بچه‌هایی که بخواهند شکلک دربیاورند ، عذاب‌آور بود و نشان از خامی او و مدعای سواد بالا داشتن او داشت. اما بیان زیبای مک کین حتی مجالی به خرفتی‌های سنتی‌اش نمی‌داد تا از این‌همه فصاحت اندکی بیش‌تر کیفور باشیم. ضمانتی که اوباما از عواقب اندیشه‌های مک‌کین می‌خواست و احاله‌‌ی 45‌ ساله‌گی مک‌کین از نکات بسیار طریف!!! و بسی زیبای مناظره بود. دیگر بماند شاهد گرفتن دکتر کسینجر اوج کمدی از دو طرف بود.

من که باز هم می‌گویم: اگر امیدی برای آینده‌ی این انتخابات کمیک مانده باشد ، همانا در اندام ورزیده‌ی شکارچی گوزن شمالی ، سارا جان پالین (په‌ی‌لین شما) خودمان نهفته است.

بالش زیردست را جا‌به‌جا می‌ کردم. حس‌اش نبود اما می‌خواستم بروم کامپیوترم را آتش کنم تا با کارت تی‌وی capture کنم.

حس نبود دیگر؟ اما تا دل‌تان بخواهد طنزی سرخوشانه داشت که مطابق بود با طنز رویایی «دزدان دریای کارائیب»


راستی این bail out هم از آن‌هاست ها؟