بي تو              

Monday, June 8, 2009

بي‌نماز

بعضي چيز‌ها هست كه زمان مي‌برد تا با پوست و استخوان حس‌اش كني...20 سال طول كشيد تا خوب‌ بفهمم وقتي لكاته نمي‌خواست تمكين كند ، بهانه مي‌آورد: «بي‌نمازم» و عُسْر و حَرَج‌اي هم بر او نبود...و اين‌را هدايت همان‌سال‌ها با زبان بي‌زباني داشت حالي‌مان مي‌كرد...چه حيف كه دير از وحشت آن جستم...حيف...

حالا نيز ايران‌‌خانوم بي‌نماز است...
.
.
.
خواسته‌ي زيادي‌ست از مردم ، كه در زنجيره‌ي انساني خود خواستار آزادي زندانيان سياسي هم باشند؟...

نمي‌دانم اگر فرض را بر يائسه بودن ايران‌خانوم هم بگذارم پاسخ همه‌چيز را خواهم گرفت يا نه؟