Look Back in Anger
چندی پیش در جمعی به مناسبت «همبستگی برای صلح» موظف به چند کلمه سخن بودم. در آنجا گفتم:
دقیقا خاطرم هست سال 1990 و جنگ عراق آمریکا بود درحالیکه صدام تانک های پلاستیکی خود را فوت می کرد و می آراست ، خبری به رسانه های آن روز مخابره شد با این مضمون:
پدری دانشمند ، فرزندان خود را با صدای پارازیت رادیو خواب می کند.
و در ادامه سخنان، از مجری برنامه خواستم تا موسیقی زیر را برای حضار بگذارد. عده ای که در ردیف جلو نشسته بودند با دلخوری سالن را ترک کردند در حالی که اشک بر چشمان مجری نشسته بود
.
.
.
The marriage has come to my head
The wedding trumpets are dead
Replaced by a static noise
So loud that I can't hear my own voice
Will those signs lead me out of here
Well, just take me somewhere
To the plains where angels sing
Trough the chime and the clattering
For what it's worth the truth might hurt you
There is a little you can do
When shadows fall I will desert you
Then that's what you will do
For what it's worth the truth might hurt you
...And with a tear of morning dew
My temples born anew
Lead me inside
Lead me inside
Lead me inside out of the cold
Let me inside
Feel me inside
When the seed is sown
Our love's dead by dawn
And as the day begins
The sun is soothing my skin
And I am divided
I am divided
For love
I have to say
That all of this time
I waited for someone like you
You are my dream
You are my dream
You are my dream