هواخوري

خب به گمانم دلايل خودم از ننوشتن راجع به بازي مورد علاقه‌م فوت‌بال چيزهايي تا به حال نوشته باشم...نقش‌اي كه فوت‌بال در نوشته‌هاي من بازي مي‌كند همانند شعر محذوف از نشريات‌اي‌ست كه زير نظر سارتر درمي‌آمد...آيا به اين دليل بود كه او با شعر مخالف بود؟...مطمئناً نه...
بگذريم...با اين‌حال هرازگاه از تيم‌هاي محبوب‌ام هم نوشته‌ام...
به گمان‌ام گفتن ندارد از فوت‌بال دنيا بهانه‌ي زيبايي را در آرژانتين مي‌بينم...بهانه‌ي تماشاي باش‌گاه‌هاي ايران را در استقلال مي‌دانم...و براي باش‌گاه‌هاي دنيا: اينتر ميلان ، چلسي ، بارسا و البته معشوقه‌ي نجيب سال‌هاي جواني يعني تاتن‌هام را مگر مي‌توانم رها كنم؟...در روزهايي كه « ديويد ژينولا» ي نجيب ، ‌تك و تنها براي آن مي‌رزميد...b-team محبوب‌ام خب معلوم‌است براي سال‌ها تلاش آلن شيه‌رر، همان نيوكسل است...
گفتن ندارد بازي‌گران استوره‌اي‌م: مارادونا و اريك كانتونا بوده و خواهند بود...

يكي دو روز است با شنيدن خبر سرطان ريه‌ي ناصرخان من هم به روزگار دوباره خنديدم...

اميدوارم تيم استقلال در كنار ديگر باش‌گاه‌ها دوباره سرپا شود و از شر اين نظام كثيف باش‌گاه‌ها جان سالم به‌در برد...