آینده حقوق بشر در ایران

در سال 68 برای اولین بار پس از انقلاب یک مامور ویژه از طرف سازمان ملل اجازه یافت تا وضعیت حقوق بشر را در ایران مورد بررسی قرار دهد و مقامات قضائی ایران متعهد گردیدند که همکاری لازم را با این مامور ویژه (آقای گالیندوپل) بنمایند. سفر ایشان به ایران امیدهای بسیاری را در دل آن کسانی برانگیخت که گمان میکردند شرایطی فراهم آمده است تا بتوانند شکواییه خود را به گوشها برسانند. درآن زمان محل استقرار آقای گالیندوپل در دفتر سازمان ملل متحد در میدان آرژانتین تهران بود. تعدادی از مادران و بستگان کسانی که گمان میکردند خقوق آنان تضیع شده است و علیرغم مواجعات مکرر به مراجع قانونی و بر خلاف نص صریح قانون اساسی ( که دادخواهی حق مسلم هر فرد است و هر کس میتواند به منظور دادخواهی به دادگاههای صالح رجوع تماید. همه افراد ملت حق دارند این گونه دادگاه ها را در دسترس داشته باشند.و هیچکس را نمیتوان از دادگاهی که به موجب قانون حق مراجعه دارد منع کرد) هیچگونه پاسخی دریافت نکرده بودند، قصد طرح مشکلات خود را با آقای گالیندوپل داشتند. اما متاسفانه با هجوم دستجات سازمان یافته که دیگر امروز مشخص شده است که از کجا سازمان داده میشوند وبرای چه منظوری عمل میکنند، قرار گرفتند. حتی مادران پیر مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و متاسفانه در آنروزها از هیچ کس صدائی در دفاع از اینان بر نیامد.

خانواده های ستمدیدگان که نتوانسته بودند با آفای گالیندوپل در مقر ایشان ملاقات نمانید ایشان را به گورستان خاوران دعوت کردند تا از نزدیک ببینند(.....)2 اما به لطایف الحیل از بازدید آقای گالیندوپل از این گورستان مماتعت به عمل آمد.

در بازدیدهای بعدی گزارشگران ویژه، بازهم این خانواده ها از ملاقات محروم شدند. در آنسالها کمتر کسی گمان میکرد که این بی قانونی ها گریبان نزدیکان خود حکومت را هم خواهد گرفت.


جعفر به‌كيش